Kolejka Marecka - zaciekawiamy Warszawą



Forum Stowarzyszenia

  • Nie jesteś zalogowany.
  • Polecamy: Komputery

Ogłoszenie

Aktualności - www.facebook.com/sopw.kolejka.marecka Aktualności - www.facebook.com/sopw.kolejka.marecka


#1 17.11.2010 06:03:57

 Ilianne

Etatowy Sadysta (Moderator tak zwany)

3476628
Call me!
Skąd: Warszawa
Zarejestrowany: 8.03.2007
Posty: 1099
WWW

Panel: XIX w. Abstrakty.

Publikujemy nadesłane abstrakty, w celu ułatwienia dokonania wyboru podczas konferencji, bo, niestety, wszędzie być się nie da.
Jeśli jakiś pominięto, a jego autor chciałby go tutaj umieścić, proszę o kontakt.


Bitwa pod Fuengirolą 1810-2010.
Tomasz Malczewski (UKSW)

Piątek, godz. 15.30, IH, sala C.

Bitwa pod Fuengirola to dziś niemal zapomniany epizod w polskiej historiografii wojskowej, jak cały okres napoleoński. Z wojen na półwyspie Iberyjskim każdy na pewno zgodnie wypowie Somosierrę, otoczona legendą chwały szwolezerów, lecz już mało kto wspomni o bitwie pod Fuengirolą gdzie chwałą okryła sie polska piechota. Bój ten miał mniej  z przypadku i szczęścia jak szarża szwolezerów, gdzie 350 polskich wiarusów przeciwstawiało sie ponad 2.000 siłom nacierającego wroga. Dlatego też, pragnę przyblizyć ten zapomniany epizod polskiego bohaterstwa, w walce o niepodległosć u boku Cesarza Francuzów. W zakończeniu przedstawię również krótką relację z obchodów 200-tnej rocznicy tej batalii.


Formowanie i działania kawalerii polskiej w roku 1807.
Krzysztof Augustyniak (UWM)

Piątek, godz. 16.00, IH, sala C.

Referat ten ma na celu ukazanie procesu formowania kawalerii polskiej podczas trwania kampanii roku 1807. Przedstawiona zostanie sytuacja, w której miało miejsce tworzenie się jazdy będącej w późniejszym czasie podstawą kawalerii Księstwa Warszawskiego. W sposób szkicowy scharakteryzowane zostaną także działania oddziałów polskich na tle działań zbrojnych w wojnie 1807 roku. Zostanie podjęta próba porównania kawalerii polskiej i francuskiej oraz ukazanie łączących podobieństw. Referat opiera się przede wszystkim na relacjach pamiętnikarskich oraz dokumentach z Archiwum Głównego Akt Dawnych, a także na wybranej literaturze przedmiotu uwzględnionej w bibliografii.


Starcia pod Villagarcia oraz Maguilla (kwiecień-czerwiec 1812) jako przykład zasadzki w walkach kawaleryjskich epoki napoleońskiej.
Lesław Zbieranek (UAM)

Piątek, godz. 16.30, IH, sala C.

Na tegorocznej konferencji przedstawię referat dotyczący dwóch starć kawalerii francuskiej z brytyjską, które nastąpiły na przestrzeni od kwietnia do czerwca 1812. Temat referatu jest bardzo ciekawy, ponieważ zasadzka jako element taktyczny wykorzystywany w walkach kawaleryjskich nie doczekała się jak dotąd absolutnie żadnego opracowania, a o samych starciach pod Villagarcia oraz Maguillą na próżno szukać szerszych informacji w literaturze dostępnej w naszym języku. Zdecydowałem się więc przybliżyć ten temat, który powinien zainteresować niektórych historyków wojskowości. Na ogół zasadzka jest możliwa wyłącznie w skali taktycznej i stąd zdecydowałem się wybrać dwa niewielkie starcia ( po 1500 ludzi po każdej stronie), aby pokazać na przykładzie jak owa zasadzka mogła wyglądać i wyglądała w praktyce.
Bitwy te zostały wybrane nieprzypadkowo; na przestrzeni dwóch miesięcy francuski generał Charles Lallemand wpierw wpadł w zasadzkę połączonych sił lekkiej i ciężkiej kawalerii brytyjskiej pod Villagarcia, a następnie sam zrewanżował się podobnym manewrem pod Maguillą odnosząc jedyne zwycięstwo francuskiej kawalerii nad brytyjską podczas całej wojny na Półwyspie Iberyjskim . Szczególnie z tego względu warto się pochylić nad tym starciem i dziwić może to, że nie poświęcono mu do tej pory szerszego opracowania.
Referat będzie zawierał opis jednostek brytyjskich i francuskich uczestniczących w obydwu starciach, krótkie charakterystyki dowódców oraz prezentację multimedialną zawierającą slajdy z poszczególnymi etapami wspomnianych bitew. To wszystko pomoże słuchaczom wychwycić elementy charakterystyczne dla zasadzek i poprzeć moją tezę, iż przy bardzo dobrym dowodzeniu nawet w epoce napoleońskiej dało się uzyskać element klasycznej zasadzki znanej z czasów starożytnych.


Służba zdrowia Wielkiej Armii w kampanii 1812 roku.
Krzysztof Figa (Akademia im. Jana Długosza)

Piątek, godz. 17.00, IH, sala C.

Całościowe ukazanie zagadnienia jakim jest służba zdrowia w armii napoleońskiej wykracza poza ramy tej pracy. Przedstawię zarysy jej funkcjonowania, skupiając się w głównym stopniu na wyzwaniach jakie przed nią stanęły w czasie wojny z Rosją. Będę chciał odpowiedzieć na pytanie: Czy służby medyczne Wielkiej Armii w czasie kampanii 1812 roku były w stanie wypełnić postawione przed nią zadania?
Referat będzie stanowił analizę porównawczą pomiędzy tym jakim wyzwaniom miała w praktyce sprostać służba zdrowia Wielkiej Armii, a codziennością ukazaną w głównym stopniu w relacjach pamiętnikarskich uczestników wojny z Rosją w 1812 roku. W tym celu podzieliłem moją pracę na trzy zasadnicze części:
1. Organizacja służby zdrowia w armii napoleońskiej przed wojną 1812 r.
2. Choroby wśród żołnierzy Wielkiej Armii w trakcie wojny z Rosją.
3. Pomoc rannym na polu walki.
Powyższy podział wynika z tematu i ma za zadanie kompleksowe przedstawienie zagadnienia.
Pierwsza część tekstu opierać się będzie w głównym stopniu na opracowaniach naukowych, omawiających zarówno organizację, jak i zadania przypisane służbie medycznej. Ponadto będę chciał przybliżyć opinie historyków na temat tego zagadnienia.
W drugim rozdziale pracy zajmę się opisem najczęściej występujących wśród żołnierzy armii napoleońskiej chorób, z uwzględnieniem czynników determinujących ich rozwój i rozprzestrzenianie się oraz sposoby zwalczania ich przez lekarzy i żołnierzy.
Ostatnia część będzie próbą przedstawienia tego w jaki sposób udzielano pomocy żołnierzom rannych w czasie bitew. Liczne cytaty zaczerpnięte z relacji pamiętnikarskich zarówno poszkodowanych, jak i niosących im pomoc będzie miała na celu przybliżenie realiów pola walki z okresu wojen napoleońskich. Oprócz opisu procesu udzielania pomocy
w czasie bitwy oraz bezpośrednio po jej zakończeniu ukażę los rannych w czasie odwrotu armii napoleońskiej z Rosji.


Zwierzyna w roli myśliwego, czyli Forrest ściga federalnych.
Michał Staniszewski (UW)

Piątek, godz. 17.30, IH, sala C.

„Zwierzyna w roli myśliwego” jest opisem walki jaka miała miejsce na Zachodnim Teatrze Operacyjnym wojny secesyjnej. W kwietniu 1863 r. płk Abel Streight zaproponował dowództwu federalnej Armii Cumberlandu uderzenie na tyły konfederackiej Armii Tennessee. Rajd miał na celu zakłócenie linii zaopatrzeniowych Południowców, co mogłoby zmusić ich do odwrotu.
Sama operacja została pomyślana nowatorsko. Do punktu startowego wypadu brygadę płk Streighta przerzucono rzeką Tennessee. Następnie Streight miał działać wspólnie z gen. Grenvillem Dodge’em do momentu związania zgrupowania kawalerii konfederackiej w rejonie Tuscumbii. W pewnym momencie miał się odłączyć od Dodge’a i uderzyć samodzielnie na rebelianckie linie kolejowe. Streight zamierzał przejść przez górzyste rejony Alabamy, gdzie spodziewał się wykorzystać prounijne sympatie lokalnej ludności.    Dowodzący Armią Tennessee gen. Braxton Bragg wysłał przeciwko Streightowi swojego najlepszego kawalerzystę, gen. bryg. Nathana B. Forresta. Ten oficer dał się wcześniej poznać jako energiczny i niekonwencjonalny dowódca. Na Forresta w przeszłości przynajmniej dwukrotnie urządzano polowanie, gdy dokonywał rajdów na zapleczu wojsk federalnych. Wiedząc jak w takiej sytuacji zachowałby się dowódca zagonu, Forrest przeprowadził błyskawiczny pościg za płk Streightem, osaczając go i zmuszając do kapitulacji.
Celem tego referatu wykazanie, że dowódca najlepiej sprawdza się w operacjach, w których dobrze zna uwarunkowania strony przeciwnej. W operacji przeciwko Streightowi pomogły Forrestowi jego wcześniejsze doświadczenia. Źródłem referatu będzie głównie raport płk Streighta zamieszczony w XXIII tomie zbioru The War of the Rebellion: a Compilation of the Official Records of the Union and Confederate Armies (Washington 1880-1904). Jako opracowań użyto Gen. T. Jordan, J.P. Pryor, The Campaigns of General Nathan Bedford Forrest: And of Forrest's Cavalry (The Perseus Books Group 1996). Książkę napisano i wydano pierwszy raz w 1868 r. Jej autorami są były szef sztabu generała Pierre’a G. T. Beauregarda Thomas Jordan oraz weteran wojny, dziennikarz John Pryor. Konsultantem był sam Nathan Bedford Forrest, który użyczył obu autorom swojego osobistego archiwum. Drugim opracowaniem jest napisana w 1898r. biografia Forresta autorstwa Johna Allena Wyetha. Wyeth w czasie wojny służył w 4. pułku kawalerii z Alabamy, który przez pewien czas walczył pod komendą Forresta. Opowieści weteranów oraz sława dowódcy skłoniła Wyetha do napisania biografii. Choć Wyeth nie ukrywa swojej fascynacji Forrestem, a jego książka momentami ociera się o hagiografię, ma ona dużą wartość ze względu na ilość przytoczonych rozmów z  podkomendnymi generała.


Ostatnie nadzieja Południa. Kampania gen. Hooda w Tennessee w 1864 roku
Mikołaj Kubacki (UW)

Piątek, godz. 18.00, IH, sala C.

Tematem mojego wystąpienia będzie ostatnia, podjęta przez wojska Konfederacji, próba powstrzymania postępów oddziałów gen. mjr. Williama T. Shermana w Georgii i na całym froncie zachodnim. Dowódca konfederackiej Armii Tennessee gen. por. John Bell Hood po upadku Atlanty w dniu 2 września 1864 r. podjął decyzję o uderzeniu na federalne linie komunikacyjne. Aby powstrzymać atak przeciwnika, dowódca wojsk federalnych na zachodzie wydzielił znaczną część swoich sił dowodzoną przez gen. mjr. George’a H. Thomasa, a sam z resztą oddziałów podjął słynny marsz „ku morzu”, w tracie którego znaczne obszary stanu Georgia zostały kompletnie zrujnowane.
Gen. Thomas szybkim marszem wyprzedził wojska rebelianckie. Skoncentrowane oddziały federalnych osłaniał korpus gen. Schofielda, który 30 listopada powstrzymał konfederatów pod Franklin, zadając im przy okazji ciężkie straty. Nie powstrzymało ich to przed kontynuowaniem ofensywy. Mimo wysiłków Hooda, wojska federalne wkroczyły jednak do Nashville jako pierwsze. Armia Hooda pojawiła się na przedmieściach Nashville dzień później, 2 grudnia. Wojska konfederackie zajęły pozycje na wzgórzach, równolegle do stanowisk wojsk federalnych, i bezzwłocznie rozpoczęły ich umacnianie.
Przez kolejne dwa tygodnie działania obu stron ograniczały się do fortyfikowania pozycji. Mimo depesz z Waszyngtonu i kwatery Naczelnego Dowódcy Wojsk Unii gen. Granta nakazujących natychmiastowe rozpoczęcie ataku, Thomas zwlekał. Rozsierdzony Grant wysłał depeszę odwołującą generała z dowództwa sił federalnych stacjonujących pod Nashville.
Tuż przed przybyciem depeszy, przed świtem 15 grudnia, gen. Thomas rozpoczął atak. Pierwszy atak mający na celu odwrócenie uwagi Hooda, skierowano na prawą flankę. Przeprowadziły go oddziały gen. mjr. Jamesa Steedmana. Tymczasem główne uderzenie planowano na lewe skrzydło konfederatów. Zgodnie z nimi, atak oddziałów Steedmana odwrócił uwagę gen. Hooda, który mimo posiadanych odwodów, nie wsparł obrońców lewej flanki gdy zostali zaatakowani przez znacznie liczniejsze oddziały federalne. Główne natarcie to rozpoczęło się już popołudniu i uczestniczyła w nim większość oddziałów gen. Thomasa. Brak wsparcia obrońców na lewy skrzydle zdecydował o przełamaniu pozycji rebelianckich i odrzuceniu całej armii Hooda.
Mimo porażki pierwszego dnia bitwy Hood postanowił wytrwać na nowych pozycjach. Tymczasem gen. Thomas postanowił zmienić kierunek głównego ataku z lewego na prawe skrzydło konfederatów. Mimo dużej zaciekłości ataki wojsk federalnych na prawą flankę konfederatów zostały odparte. Decydującym dla bitwy okazał się manewr kawalerzystów gen. Jamesa Wilsona, które obeszły lewe skrzydlo konfederatów i doprowadziły do zdobycia kluczowej pozycji na wzgórzu Shy. Klęska oddziałów konfederackich na lewej flance doprowadziła do załamania się całej linii konfederatów. Jedynie szybko zapadający zmierzch uratował niedobitki Armii Tennessee.
W ciągu dwóch dni Armia Tennessee została całkowicie rozbita. Wojska Hooda uciekł z pola bitwy. Gen. Thomas podjął dziesięciodniowy pościg za konfederatami aż do rzeki Tennessee. Niedobitki armii konfederatów dotarły do Tupelo.
Bezpośrednim skutkiem bitwy było przejęcie inicjatywy na zachodzie przez wojska Unii, a także zniszczenie ostatniej dużej armia konfederackiej. Było to jedno z największych zwycięstw wojsk Unii nad konfederatami w czasie całej wojny.


Kanonierki drewnianopokładowe z Flotylli Foote’a jako przykład wykorzystania parowców pasażerskich do działań bojowych podczas wojny secesyjnej.
Barbara Męczykowska (UG)

Piątek, godz. 18.30, IH, sala C.

Idea zbudowania jednostek, których zadaniem byłoby zdobycie Mississippi, powstała już w 1861 roku. Związane było to z „planem Anaconda” Winfielda Scott’a. W kwietniu 1861 roku sekretarz marynarki wojenne Gideon Welles otrzymał list od inżyniera James’a B. Eads’a z Saint Louis. Korespondencja ta zawierała propozycję budowy flotylli jednostek, mających zająć się blokadą stanów położonych nad Mississippi, jak również zdobyciem „królowej amerykańskich rzek”. Inżynier Eads wspominał w nim, żeby zbudować silny zespół jednostek pływających, który miałby wspierać oddziały sił lądowych, dla skuteczniejszego kontrolowania ruchu statków zarówno na rzece Mississippi jak i na Ohio. Sam zainteresowany uzyskał odpowiedź na swój list od sekretarza marynarki 14 maja 1861 roku. Dowiedział sie z niego, że sprawa zostanie przekazana do Departamentu Wojny.
Już pod koniec lata tego roku zaczęto tworzyć na północnym odcinku Mississippi eskadrę jednostek rzecznych, które będą znane później jako Flotylla Foote’a. Składała się ona z dwóch członów. Głównym z nich były nowo zaprojektowane i wybudowane kanonierki kazamatowe City Class. Drugim z kolei nie mniej ciekawym elementem stały się zakupione w okolicznych miejscowościach trzy parowce pasażerskie, które po przebudowie stały się kanonierkami drewnianopokładowymi. Otrzymały one nazwy USS Lexington, USS Conestoga i USS Tyler. Choć pozostawały w cieniu swych nowo wybudowanych „kuzynów”, to jednak walczyły one zaciekle na Mississippi i jej dopływach aż do 1864 roku.


Szarża w taktyce kawalerii polskiej w dobie powstania listopadowego. Teoria a praktyka bojowa.
Rafał Woźniak (WSFiZ Warszawa)

Piątek, godz. 19.00, IH, sala C.

1. Teoria działań kawaleryjskich w świetle regulaminów stosowanych w wojsku polskim w latach 1792-1831
2. Przykłady praktycznych rozwiązań szarży kawaleryjskiej
a. Szarża na kawalerię
b. Szarża na piechotę
c. Szarża na artylerię
d. Specyfika kontr szarż

Ostatnio edytowany przez Ilianne (17.11.2010 22:36:08)

Offline

 

                                 Czasy takie, że na fb też trzeba trochę istnieć - zajrzyjcie do nas i tam. A tu jesteśmy już od dobrych dziesięciu lat :)                                

adres IP


Stopka forum

RSS
Powered by PunBB 1.2.23
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora